කඳුකතා 3: පේරාදෙණිය හන්දියේ මතක

         “කෝච්චිය තාම කොටුවෙන් පිටත් වෙලා නෑ..අයියෝ දැන් වෙලාව කීයද?අද නම් අපේ ගමන යන්න වෙන්නෑ.“

          ඒ හඬ ඇසුනේ අංජුගෙන්. එදා සිකුරාදා දවසක්. හරියටම කියනවා නම් රේල් පාර දිගේ කැරට් කකා ආ ඔසාමා හා කැසාගේ කතාව සිදුවීමට හරියටම සති දෙකකට පෙර සිකුරාදා. එදාත් රෑ 7ට අපි සරසවියේ WUS වලට (වල කියන්නෙ මේකෙ නාට්‍ය පුරුදු වෙන්න උත්සව තියන්න රැස්වීම් තියන්න පොඩි වේදිකාවක් හදලා තියන නිසා.) එකතු වුනේ ග්‍රේට් වෙස්ටන් කන්ද නගින්නයි. සුපුරුදු විදිහට කොළඹ -බදුල්ල තැපැල් කෝච්චියේ නැගලා නානුඔයෙන් බහින්නයි අපේ අදහස වුනේ. පුරුදු පරිදි මමත් නීනුත් හොස්ටල් එකෙන් පැනගත්තෙ හවස 6ට විතර. සුපුරුදු විදිහට පොතේ අත්සන් කරලා සිකුරුටි අන්කල්ට බටර් පාරක් ගාලා (රෑ 6න් පස්සෙ හොස්ටල් එකෙන් එළියට යනවනම් ශාලාධිපතිතුමියගෙන් අවසර ගන්න ඕන.ඒත් අපි එළියට යන්නෙ පුරුදුවෙලා හිටියෙ මේ විදිහට) අපි දෙන්නා කතා බස්එකේ පයින්ම WUS වලට යද්ද හය හමාරට විතර ඇති. එතකොටත් කීපදෙනෙක්ම සෙට්වෙලා තේ බොනවා.
         කොළඹ- බදුල්ල තැපැල් කෝච්චිය සරසවි උයන ස්ටේෂන් එකට එන්නෙ රෑ 10කුත් ගානට. ඈනුම් ඇර ඇර කට්ටියම තැන් තැන් වලට වෙලා කතා කර කර හිටියෙ ට්‍රිප් එක යන්න හැමෝම එකතු වෙනකම්.
“කට්ටියම මෙහාට එන්න.“ ඒ නඩේ ගුරාගෙ විධානය.
          ඒ අවුරුද්දෙ සරසවි ගවේශකයන්ගෙ සංගමේ සභාපති වුනේ අප්පු අයියා. ඉංජිනේරු පීඨයේ හතරවෙනි අවුරුද්දෙ හිටපු අප්පු අයියා සංගමේ සභාපති වෙලාත් ඉසිලුවෙ ලේසි පාසු වගකීමක් නෙවි. සරසවියේ පීඨ හැමඑකකින්ම එකතුවෙන කඳු බඩගාන්නො ලාහට ගෙම්බො එකතු කරනවා වගේ එකතු කරගෙන සතියකට සැරයක් මොකක් හරි කන්දක් බඩගාන්න යන එක ලේසි පාසු වැඩක් නම් නෙවි.

         “අද ඔයාලා හැමෝම එකතු වෙලා ඉන්නෙ බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ ග්‍රේට්වෙස්ටන් කන්ද නගින්න. අපි රෑ කෝච්චියේ ගිහින් නානුඔයේ බැහැලා...“ අප්පු අයියා හිමින් සැරේ කියවගන ගියේ සුපුරුදු උපදෙස් මලාව.

           කොහාම වුනත් දවස් දෙකේ හයික් එකක් ලේසි වැඩක් නෙවි. උදේ ගිහින් හවස එනවට වඩා මහන්සියි. ඒක අපි හැමෝම අත්දැකීමෙන්ම දැනගෙන හිටියා. ඒ එක්කම නඩේගුරා වුනු අප්පු අයියගෙ කරපිට පැටවිලා තියෙන්නෙ එසේ මෙසේ වගකීමක් නොවන බවත් අපි නොදැන හිටියා නෙවෙයි.

           “වැදගත්ම දේ මේකයි. අපේ එක්කෙනක් කලින් සරසවි උයන ස්ටේශන් එකට ගියා විස්තර දැනගෙන එන්න. ඒත් දැනගන්න ලැබුනෙ කොච්චිය කොටුවෙන් පිටත් වෙලා නෑ කියලා. ඒත් අපි කෝකටත් ස්ටේශමට යමු. ගිහිල්ලා බලමු මොකද කරන්න පුළුවන් කියලා.“

“අපි නැංගොත් පුවක් ගහෙත් දෙබලක් හපොයි.“ සාලි කිව්වෙ හැමෝම හිනස්වමින්. සාලි අද තමා ඉස්ඉස්සෙලාම කන්දක් නගින්න යන්න ආවෙ අපිත් එක්ක.නමය හමාරෙ ඉඳන් දහය හමාර වෙනකන් අපි සරසවි උයන කෝච්චි ස්ටේශමේ පිස්සු නැටුවා කෝච්චිය එනකම්. ඒත් අද නම් ඒක එන පාටක් තිබුනෙ නෑ.
     අපේ ඉවසීමත් ටිකින් ටික අඩු වුනත් අපිට තිබුනෙ නඩේගුරා කියන දේට පිටින් යන්න කවුරුත් එඩිතර වුනේ නෑ.
           “අද කෝච්චිය එන පාටක් නෑ වගේ. අපි බස්එකේ යමු වැලිමඩට. එතනින් වාහනයක් අරන් හරි යන්න පුළුවන්නෙ.වැලිමඩ බස්එක පේරාදෙනිය හන්දියට එනවා එකොලහට දොලහටට විතර“ ඒ වෙලාවට තිබුනු හොඳම තීරණය අරගෙන අප්පු අයියා හැමෝටම කිව්වා.
        “අප්පු අයියගෙ ගෙවල් වැලිමඩ. එයා නිතරම යන්නෙ ඒ බස් එකේ නිසා බස්එකේ ඩ්‍රයිවර් අඳුනනවා ඇති.“ අපි කතා වුනේ එහෙම.
         කට්ටියම බඩුමලු කරගහගෙන පේරාදෙණිය හන්දියට යන්න පිටත් වුනා. මහ රෑ කෘෂිපීඨය මැදින් ගලහ හන්දියට ඇවිත් එතනින් පාර දිගේ අපි ගම්පල පාරේ බස්හෝල්ට් එකට එද්දි රෑ 11ට කිට්ටු කරලා තියෙන්න ඇති. නිදාගෙන හිටිය බල්ලො කීප දෙනෙක් ඇරුනාම බස්හෝල්ට් එකේ කවුරුත් නෑ. අපේ කෑගැහිල්ලට ඇහැරුණු බල්ලො සෙට් එක මහරෑටවත් නිදාගන්න දෙන්න බැරි ඇයි කියලා අහන්න වගේ අපි වටේ කැරකිලා ටික වෙන පැත්තකට ගියා.
        වෙලාව මිනිත්තුවෙන් මිනිත්තුව ගතවෙලා ගියත් බස්එක තියා හෙවනැල්ලක්වත් පේනන නෑ.

බස්හොල්ට් එක දවල්ට පේන විදිහ..

       “මට නම් බෑ අප්පා හිටන් ඉන්න. ඔන්න මම වාඩි වෙනවා.“මම කිව්වෙ සපෝට් එකට කවුරු හරි වාඩිවෙන්න එකතු කරගන්න. කියපු පමා විතරයි ගෑලලමයි හතර පස්දෙනෙක්ම මටත් කලින් බස්හොල්ට් එකේ බිම වාඩි වුනා. පේරාදෙණියේ ගම්පල පාරෙ මේ බස්හෝල්ට් එකේ හට් එකක් තිබුනෙ නෑ. අපි ඇත්තටම වාඩි වුනේ පාරෙ අයිනෙ. දවල්ට නම් මේ වැඩේ කීයටවත් කරන්නවා තියා හිතන්නෙන වත් නෑ.
තවත් වෙලාව ගියත් බස් එක නෑ. හැමෝගෙම සද්ද පෙට්ටි වැහිලා. වටපිට බලපු මට හිනාගියෙ අංජුව දැකලා. පිටේ එල්ලන් හිටිය බෑග් එක පාර උඩ තියලා ඒක කොට්ටයක් කරගෙන මනුස්සයා නිදි!!
මහන්සියට කියාපු විසඳුම ඒක කියලා මගේ මොළේටත් වැටහෙන්න ගියේ සුළු වෙලාවයි. පාර අයිනෙ වාඩි වෙලා හිටිය අපි හැමෝම ඒ විදිහට නිදාගෙන අහසේ තරු ගනින්න පටන් ගත්තා.

       “ නැගිටපල්ලා නැගිටපල්ලා යකෝ.අන්න බස් එක එනවා.අපෝ මුන්ට නිදාගන්න තියනවා නම් පාරෙ හරි කමක් නෑ“

       අපිත් දඩි බිඩිගාලා නැගිට ගෙන බස්එක එන පැත්ත බැලුවා. අනේ අර එන්නෙ දිලිහි දිලිහි! 
“වාඩිවෙලා යන්න නම් හම්බෙන්නෑ. ඒත් නැගගන්න පුළුවන් වුනොත් ඒ ඇති“ අප්පු අයියා ඉස්සරහට ගියේ එහෙම කියාගෙන. එයාව දැකේකොත් ඩ්‍රයිවර් අනිවා බස්එක නවත්තයිනෙ.
      බස් එක ටිකෙන් ටික මේ පැත්තට එනවා. අපිව දැක්කා විතරයි බස්එකේ ඩ්‍රයිවර් ෆ්ලෑෂ් කරලා ලොකු හොන් පාරක් ගහගෙන වේගෙ වැඩි කරලා.
        බස්එක වෙනදා අනිවාර්යෙන්ම නවත්න හොල්ට් එකේ නවත්තනවා තියා හිතන්නෙවත් නැතුව ගියා කියලා අපිට තේරුනෙ තත්පර ගානක් ගියාටත් පස්සෙ. හැබැයි ඒ වෙනකොටත් බස්එකේ කට කපලා එකයි සෙනඟ.!
       ටිකක් ඉස්සහට ගිහින් හිටපු අප්පු අයියා ආපහු ආවෙ තරහින්.

යකෝ ඌ මට හෝන් එකකුත් ගහනෙනෙ ගියේ.!!

       නිදිමතේ හිටපු අපි හැමෝටම බකස් ගාලා හිනාගියා.

“දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද? ආපහු යමල්ලා හොස්ටල් එකට..“

“උඹට පිස්සුද බං..මම වින් එකො ඔක්කොටම පොරටොක් දීලා ආවෙ.කන්දක් නගිනවා කියලා ආපහු කලිසමක් ඇඳගෙන පුළුවන්ද මේ රෑ ජාමෙ හොස්ටල් යන්න.“  ඒ සාලි
අයියෝ අපිව නම් මේ වෙලාවෙ ඇතුළට ගන්න එකකුත් නෑ.ඒ කෙඳිරිය අංජුගෙන්.
“එහෙනම් අපි ආපහු WUS යමුකො මොකද කරන්න පුළුවන් බලන්න.“ අප්පු අයියා කිව්වෙ කල්පනා කරමින්.

WUS වල

       ගියපු තරම් වේගෙන් නැතත් අපි ගාට ගාට ආපහු WUS එකට ආවා. ඒ වෙනකොට වෙලාව එකත් පහුවෙලා තිබුන හින්දා අපි අහල පහල තිබුනු සිමෙන්ති බංකුවල දිගෑදුනෙ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා. පාන්දරින් ඉර අව්ව වැටීගෙන එනකොටම ඇඟේ තෙහෙට්ටුව තිබුනත් අපි ඉක්මනට නැගිට්ටෙ කවුරුත් මෙහෙම නිදාගෙන ඉන්නවා දකියි කියන බයට.
       කොහොම හරි සමහරුන්ට නම් ඒ ඩිංගට ග්‍රේට්වෙස්ටන් කන්ද නගිනවා හීනෙනුත් පෙනිලා තිවුනා ඔන්න!!
        කට්ටියම කැන්ටිම ලඟ තිබුන බාත්රූම් වලින් මූණකට සෝදගෙන ආපහු සෙට්වුනේ මොකද කරන්නෙ කියලා බලන්න. ඒත් ඒ වෙනකොට  අප්පු අයියා ප්‍රමුඛ එයාගෙ ගෝල බාලයො සෙට් එක උදේට මොනවද කරන්නෙ කියලා තීරණය කරලයි තිබුනෙ.
        ඒ අනුව අපි හැමෝම හයර් එකට කතා කරගත්ත බස් එකක බතලේගල කන්ද නගින්න පිටත් වුනා. නුවර ඉදන් කොළඹ එන කාටවත් කඩුගන්නාව හරියෙදි පේන බතලේගල කන්ද අමතක නැතිව ඇති කියලා හිතනවා. සාමාන්‍යයෙන් කඳු බඩගාන සංගමේ අපි කවදාවත් ඔය කන්ද නගින්න කියලා හිතන්නෙවත් නෑ. මොකද ලොකු ලොකු කඳු නගින අපිට ඔය කන්ද හූනු බිජ්ජක් වගේ පේන හින්දා!!
       වාසනාවකට එක කන්දක් නගින්න බැරිවුනොත් නගින්න පුළුවන් කඳු අටෝරාසියක් වටකර ගත්ත සරසවියක හිටපු නිසා අපි ඒ සති අන්තෙ සතුටින් ගත කලා. මොන කන්ද නැතිවුනත් සරසවිය පිටිපස්සෙ හන්තාන හරි තියනවා නොවැ දුවගෙන ගිහිල්ලා නගින්න!
     මේ අල්ලපනල්ලෙ කොහොම හරි ඉස් ඉස්සෙල්ලම කඳු නගින්න ආපු සාලිට මේ බතලේගල බැරිවුනා කියලා කියන්නෙ නම් කණගාටුවෙන්. ඒ අපි හැමෝම මූණ කට සෝදගෙන ලෑස්තිවෙලා බස්එකට නගිනකනුත් මේ මනුස්සයා ටොයිලට් එකේනෙ ඉඳලා තියෙන්නෙ.

           කඳු බඩ ගාන අතරෙ සිදුවුනු රසමුසු සිද්ධි ගොඩාක් අතරෙ අද නම් මේ පෝස්ටුව අකුරු කලේ හිතේ ලොකු දුකක් තියාගෙන.මේ පොස්ටුව අදට මාසෙකට කලින් අපි අතරෙන් වෙන්ව ගිය අප්පු අයියා වෙනුවෙන්.

නිල්ල පිරුණු කඳු මුදුන් මතින්

එක්ව නැගුන මිතුදම

සිහියට නැගේ නොයෙක් වර

පරණ මතක හිත් අගින්

එබිකම් කරන ඇසිල්ලකම...

නෙතු මුලින් පැමිණි කඳුළ

යළිදු ‍අග නවත්වාම

පැන එයි ඒ මිහිරි මතක

යළිදු වතාවක්

නුඹ ගැනම..

දිවියේ නොතිර බව

යළිදු පසක් කර අප හට

හැරදා ගියද නුඹ

කිසිදා හැර නොයන 

අප මතක අතරේ 

රැදෙනු ඇත හැමදාම...

 
2012-05-01: කවදාවත් දැකලා නැති අහලා නැති සහෘදයෙක් ගැන බ්ලොග් පෝස්ට් එකකින් කියවලා ඔහුට නිවන් සුව පතන්නට එකතු වුනු යාළුවො හැමෝටම ගොඩක් පින්..සමහර වෙලාවට සිංහල බ්ලොග්කරණය මේ තරම් දුර එන්න අනුන්ගේ හැඟීම් දැනීම් වලට ඔයාලා හැමෝගෙම සංවේදී බව ඉවහල් වෙන්න ඇති...
පින්තූරය: http://www.panoramio.com/photo/58474948 හා මූණු පොතෙන්