මම නොදන්නවා නොවෙයි දන්නවා..නොදන්නවා වගේ ඉන්නවා..

  Tharu Pata - Dushan Jayathilake & Uresha Ravihari by user7461189

“අයියෝ අද හොඳටම පරක්කුයිනෙ ..“ සෙනුරි හිතුවෙ අත බැඳි ඔරලෝසුව දෙස තරහින් බලමින්. 

            උදේ හතරේ ඉඳන් එන මේ ගමන තවමත් නිමාවක් නෑ. සුධර්මාරාමයේ රසායනික විද්‍යා පන්තියේ ඉස්සරහ පේලියක් අල්ලගන්න හැම ඉරිදම විඳින වදේ දන්නෙ සෙනුරි විතරමයි.

            සුපුරුදු යාළුවන්ගෙ කච කචේ ඕපාදූප මලු මගෑරලා සෙනුරි හැමදාම පන්තියට උදෙන්ම එන්නෙ ඉස්සරහ පේළිවල වාඩි වුනේ නැත්නම් පාඩමට අවධානය යොමු කරන්න අමාරු බව දන්න නිසා. ඒත් අද නම් සෙනුරි පරක්කුයි. හතරේ ඉඳන් බස්හෝල්ට් එකේ ඉඳලා නැග ගත්ත බස්එක පැය ගානක් ගාටනවා දැනුනම සෙනුරිට දැනුනෙ ඉවසන්න බැරි කේනතියක්. එත් කරන්න වෙන දෙයක් නැති කමට බස් එකේ පන්තිය ගාවට ආව සෙනුරි ත්‍රිත්ව විද්‍යාලය ගාව බස්හෝල්ට් එකේ බැහැගත්තා. බස්එකේ සෙනඟ අතර තෙරපිලා සිටි සෙනුරිට බස් එකෙන් බැස්ස එකම අස්වැසිල්ලක් ගෙනාවා.

           සුධර්මාරාමයේ කන්ද පාමුල ඉඳන් සෙනුරි හීල්ලුවෙ කොච්චර හයියෙන් ගියත් අද නම් පිටිපස්සෙ පේළි ඇරෙන්න වෙන පේලියක් ලැබෙන්නැති බව දන්න නිසා. සුළඟට පාවුන සුසුම නිසා හෑල්ලු වෙච්ච සෙනුරි අළුත් හිනාවක් මූණට අරන් සුධර්මාරාමයේ කන්ද නගින්න පටන් ගත්තා.

වෙනදා ඇය යන විට ඇදෙන මහා සිසුගඟ අද නැත්තටම නැති තරමට හිඳී ගොසිනි. සුධර්මාරාමය පන්සලක් වුවද එහි අවාස ගෙය මෙන් දහගුණයක් තරම් දේශන ශාලා තිබේ. අඩි බාගයකට පොඩිත්තක් වැඩියෙන් පළල එහෙත් අඩි 8ක් පමණ දිග ඩෙස් බංකු පේලි සියගනනක් ඇති දේශන ශාලාවේ බාගයකටත් වැඩියෙන් ළමුන්ගෙන් පිරී ඇති අයුරු සෙනුරි සිහිකලේ ශෝකයෙනි. අද නම් පාඩම ඉගෙන ගන්නවා වඩා පිටුපස පේළිවල උකුළු මුකුළු බැලීමට සිදුවෙනු ඇති බව සිහිවෙත්ම සෙනුරිට පන්තියට යෑමේ අශාව සිඳී ගියාක් මෙන් දැනුණි.

“අයියො, මගෙ සෙරෙප්පුව..“ කල්පනාව මැද කන්ද නැගි සෙනුරි ගලක පැටලී වැටෙන්නට ගියාය.

                හැමෝටම නැතිවුවත් අහල පහලින් කන්ද දිගේ උඩට ඇදුනු කිහිපදෙනාට සෙනුරිගේ වදන් ඇසුනා වන්නට ඇත. එහෙත් කිසිවෙකුට පමා වෙන්නට තත්පරයක් නැති බැවින් සෙනුරිගේ කැඩුනු සෙරප්පුවට දෙස ඔවුන්ට කල හැකි වුයේ බැල්මකින් උදව්වක් පමණි.

              කැඩුණු සෙරෙප්පුව අතට ගත් සෙනුරි පාරේ පසෙක ඇති තාප්පය හේත්තු වූයේ සෙරෙප්පුවට ගසා ගැනීමට කටුවක් සොයන්නටය. බෑගය ඇති පොකට්ටු සියල්ල පීරා බැලුවත් හැට්ට කටුවක් නම් සොයාගන්නට නොහැකි විය. බෝරිච්චි අත් ඇති මල් මල් දිගු ගවුමක් ඇඳ සිටි හෙයින් ගවුමේවත් හැට්ට කටුවක් ගසා තිබුනේ නැත. සෙරෙප්පුව සාදාගන්නට නම් නැගි කන්ද නැවතත් බැසිය යුතුය. මේ වෙලාවට සෙරෙප්පු සාදන්න් අවට සිටීදැයි සැකයක්ද සෙනුරිට ඇතිවිය. කැඩුනු සෙරෙප්පුව දැන් හදානොගත්තොත් හැල්මේ එකකට පසු එකක් හැල්මේ දිවයන්නට ඇති පන්තිවලට යැවෙනවා බොරුය.

        සෙනුරි දෑස් අගින් පනින්නට ආ කඳුලක් ආයාසයෙන් නවතා ගෙන වට පිට බැලුවේ කවුරුත් දකීදැයි සැකයෙනි. කැඩුනු සෙරෙප්පුවක් අතැතිව බෑගයකුත් අතින් එල්ලාගෙන අඬන ගෑනු ළමයෙකු දෙස පයින් යන්නන් කෙසේ බලාවිදෝ යැයි සියුම් ලැජ්ජාවකින් සෙනුරි ඇකිල ගියාය. සෙරෙප්පුව හදා ගන්වාද නැතිනම් පන්තියට යනවාද යැයි අතීරණයක පැටලුනු සෙනුරි මොහොතක් සිතුවායත

“අද නම් මහ වාත දවසක්“ කැඩුනු සෙරෙප්පුවට සුසුමක් හෙළු සෙනුරි ආපසු හැරුනේ සෙරෙප්පුව සාදාගැනීමට පහලට බැසීමටය.

“සෙරෙප්පුව කැඩුනා නේද?“ පිටුපසින් පැමිණි නිල් ටී ෂර්ට් කාරයකු සෙනුරි ඉදිරියෙන් නතර විය.

“ම්..ඔයා මොන පන්තියටද යන්නෙ? කෙමිස්ට්‍රිද?“

“ඔ.ඔ...ඔව්“

“මමත් යන්නෙ ඒකටම තමයි. ඔය සෙරෙප්පුව මට දෙන්න. මම හදාගෙන පන්තියට ගෙනත් දෙන්නම්. ඔයා හෙමින් පන්තියට යන්න. ඉන්ටවල් එකේදි මම ඔයාට සෙරෙප්පුව ගෙනත් දෙන්නම්.“

         පුදුම වෙන්නද නැත්නම් ස්තුති කරන්නද යන්න ගැන සිතීමට සෙනුරිට තත්පරයක්වත් නොසිතා සෙරෙප්පුව උදුරාගත් නිල් ෂර්ට් කාරයා අතුරුදහන් වී සිටියේය. මද වෙලාවක් ඔහු අතුරුදහන් වු දිශාව දෙස බැලූ සෙනුරි නැවතත් පන්තියට යන්නට හිත හදාගත්තාය.

“එයා මාව දන්නවද? පන්තියෙදි නම් දැකලා පුරුදු ගතියක් තියනවා ඒත් අපේ ඉස්කෝලෙ නෙවෙයි. හදිසියෙ හරි මාව හොයාගන්න බැරිවුනොත් මට සෙරෙප්පු දෙකක්! දවසම තනි සෙරෙප්පුවෙන් නොන්ඩි ගහන්න බෑනෙ. එහෙම වුනොත් යාළුවෙක්ගෙ සෙරෙප්පුව ඉල්ලගෙන ආපහු ටවුන් එකට ඇවිත් බාටා දෙකක්වත් ගන්න ඕනෑ. එතකොට හරි.

වෙනදේ වුනානෙ. දැන් ඉතින් ආපහු හැරේන්. “තනිවම තමාටම කියාගත් සෙනුරි තනි සපත්තුවෙන් නොන්ඩි ගසමින් පන්තියට ගියාය.

            දේශක තුමා පැමිණ එතරම් වෙලා ගතවී නොමැති බව සෙනුරි තේරුම් ගත්තේ තවමත් හිස් කළු ලෑල්ල දෙස බලමිනි. පිටුපස පේළි වල ඉඩ ඇති තැනක් තැනක් බලා වාඩි වූ සෙනුරි පොත් ටික එළියට ගත්තේ සටහන් ලියාගන්නට සැරසෙන්නටය. කළු ලෑල්ල පෙනන තැනක වාඩි වීමට හැකිවීමම සෙනුරිට සැනසුමක් ගෙනොවේය. පේළියෙන් පේළිය සටහන් පොතේ අකුරු ඇමිණු සෙනුරි මද වෙලාවක් කල්පනා කොට පොත අස්සේ තිබූ නිල් කාබන් කොලය අතට ගත්තාය. වරක් පන්ති නොපැමිණි  යහළුවෙකුට සටහන් ලියාදෙන්නට පාවිච්චි කල නිල් කාබන් කොලය තවමත් පොත අස්සේ සුරැකිව තිබිණි. කිසිදාක පොතේ මැද පිටු නොකැඩූ සෙනුරි සිතුවිල්කින්වත් සැකයක් නැතිව මැද පිටු හතරක් ඉරුවාය. කාබන් කොලය ඊට උඩින් තබා නැවතත් සටහන් ලියන්නට පටන් ගත්තේ ඒ දෙස පුදුමයෙන් බලා සිටි  වටේ සිටි නාඳුනන  මුහුණු කිහිපයට පිටුපාමිනි.  පිටුවෙන් පිටුව සෙනුරියේ අකුරින් සටහන් පිරෙද්දී නිල් කාබන් කොලය යටින් තවත් නාඳුනන මිතුරෙකුට සටහන් පිරෙන්නට විය. ටික වෙලාවක් ගත වෙත්ම පාඩම තුලම ගිලුනු සෙනුරිට සෙරෙප්පුවේ ප්‍රශ්නය අමතක විය.

         කොළ කැබලි,සූ පාරවල්,වැඩකට නැති ප්‍රශ්න ලියූ චිට් මැදින් මිනිත්තුවෙන් මිනිත්තුව කාලය ගතව ගියේය.පන්තියේ විවේක කාලය ළං වෙත්ම පිටුපස පේළිවල ළමුන්ගේ කලබල ගතිය වැඩි වන්නට පටන් ගත්තේය.

“හරි දැන් හැමෝම විනාඩි පහලොවක විවේකයක් අරන් ඉක්මනට එන්න.“ සර් පන්තියට දැනුම් දුන්නේ කළු ලෑල්ලේ ලියපු දේ මකන්නට සූදානම් වෙමිනි. 

          සටහන් පොත වැසූ සෙනුරි වතුර බෝතලය අතට ගෙන වට පිට බැළුවාය. සෙරෙප්පුවේ අලකලංචිය නැවත මතකයට ආවෙන් සෙනුරිට අසරණ බවක් දැනුනි. යාළුවන් ඉන්නේ කොහේදැයි බලන්නට දහස් ගණනක්වන ළමුන් මැදින් සෙනුරි සිටගත්තාය. ඉස්සරහා පේළියේ ශම්මි සිටිනවා දුටු සෙනුරි ඇගේ සෙරෙප්පු දෙක ඉල්ලා ගන්නට සිතා ඉඳගෙන සිටි බංකුව මදක් ඈත් කලාය.

“මොනවද බලන්නෙ?“ නිල් ෂර්ට් කාරයා ඇගේ ඉදිරියෙන් ප්‍රාදූර්භූත වූයෙන් සෙනුරි මදක් ගැස්සී ගියාය.

“මෙන්න ඔයාගෙ සෙරෙප්පුව. ගාණ රුපියල් විස්සයි.“ සිනාසෙන ඇස් දෙකක් ඇති නිල් ෂර්ට් කාරයා දැනුම් දුන්නේය.

“ආ..ගොඩක් ස්තුතියි. මෙන්න සල්ලි“ වචන ගැට ගසා ගන්නට ඉසිඹුවක් ලද විගස සෙනුරි බෑගයෙන් මුදල් ගෙන නිල් ෂර්ට් කාරයාට දුන්නේ ඔහු වෙනුවෙන් ලියූ සටහන් දෙනවාද නැද්ද යන්න සිතමිනි.

“කොයි වෙලාවෙද පන්තියට ආවෙ. ඔයා මාව දන්නවද?“ සෙනුරි ඇසුවේ ස්තුතිපූර්වක දෑසක් ඇතිවය.

“මම ඔයාව ඉස්සර පේළිවල ඉන්නවා දැකලා තියනවා.මම ආවේ දැන් පැයකට විතර කලින්. ඇයි දැක්කෙ නැද්ද මම එනවා. “

“නෑ..මම දැක්කෙ නෑ“ පිටුපස පේළිවල සිටි ගැණු ළමයෙක් පිටුපස හැරී බැලුවොත් වෙන සන්තෑසිය නැවතත් අමුතුවෙන් පැහැදිලි කරගත යුතුනොවේ. තරමට දන්නා සියළු වැඩ කෑලි දමමින් අන්තිම පේළිවල පිරිමි ළමුන් නැවතත් ඒ ගෑනු ළමයා පන්තියට එනතාක් කල් පිටුපස හැරී නොබලන බවට වග බලා ගනී.

“ඔයාගෙ නම?“

“මම අනුහස්. ධර්මරාජෙ.ඔයා?“

“මම සෙනුරි. ගොඩක් ස්තුතියි කරපු උදව්වට. මම නිසා ඔයාට පන්තිය මග ඇරුනා නේද? ආ මෙන්න මම උදේ නෝට්ස් ටික ලිව්වා.“

“ෂා මාරයිනේ. ඔයා නීට් එකට ලියලනේ. මේ සල්ලි එපා කොහොමද උදව්වට උදව්වක් හැටියට ඉන්ටවල් එකට පස්සෙ නොට්ස් ටිකත් ලියලා දෙන්න පුළුවන්ද?. මම ඔයාට කොළ ටිකක් ගෙනත් දෙන්නම්.“ අනුහස් පැවසුයේ ඇස්දෙක පුංචි කරමිනි.

“ආ..කමක් නෑ මා ගාව තියනවා“

“තැන්කූ..තැන්කූ. මේ ක්ලාස් එක ඉවර වෙලා ඔයා ගාමිණී සර්ගෙ පන්ති එනවා නේද? මම පෝළිම ගාවට එන්නම්. “

“ආ..හරි“ 

          සිදුවුනු දේ ගැන සිතන්නටත් කලින් අනුහස් අතුරුදහන් වුයේය. දඟකාරයෙකු වූ ඔහු කිසිදිනෙක මෙම පන්තිවල සටහන් ලියාගත්තේ නැත. ඉගෙන ගැනීම සෙල්ලමක් වූ ඔහුට කිසිවෙකු සටහන් ලියා දුන්නේ පළමු වතාවටය.

“සෙනූ ඔයා පරක්කු වුනාද? කමක් නෑ අපි ඉන්න තැන ඉඩ තියනවා එතනට යමු“ ශම්මි ළඟට පැමිණ තට්ටු කරන තෙක්ම සෙනුරි සිටියේ සිතිවිල්ලේය.

         විවේක කාලය අවසන් වී නැවතත් පන්තිය පටන් ගැනින. සෙනුරිගේ ඉතිරි සටහන්ද නිල්පාට කාබන් කොළය යටින් ලියැවින.

“කොහොම වුනත් හොඳ ළමයෙක්..නැත්නම් දුරගෙවාගෙන ගිහින් මට සෙරෙප්පුව හදලා දේවි යැයි“ සටහන් ලියන අතර සෙනුරි සිතුවාය.

පන්තිය අවසන් වී අනිත් පන්තිය පටන් ගන්න තුරු පෝළිමට වී කල්මරද්දී නැවතත් අනුහස් සෙනුරි සොයා ආවේය.

“ආ මෙන්න ඔයාගෙ නෝට්ස් ටික. “සෙනුරි අනුහස් වෙත සටහන් ලියූ පිටු කිහිපය දිගු කලාය.

“ඔයාගෙ උදේ නොට්ස් ටික කියෙව්වා. එත් මෙතන මේ ගාණ හදන හැටි නැහැනේ.“ අනුහස් සෙනුරිගෙන් ඇසුවේ උදේ ඔහුට දුන් සටහනක් පෙන්වමිනි.

“ආ සොරි ඒක මම හිතෙන් හදලා උත්තරේ දැම්මෙ. ඔක්කොම පියවර ලිවුවේ නෑ මම දැන් ලියලා දෙන්නද?. “ සෙනුරි පැවසුවේ කලබලයෙනි.

“ආ ඒකට කමක් නෑ. මොනවා හරි තේරුනේ නැත්නම් මම ඊළඟ සතියෙ පන්තියට කලින් එන්න. මම අහගන්න එන්නම්. ආ..තව එකක් ඊළඟ සතියෙ නම් සෙරෙප්පුව කඩා ගන්න එපා එතකොටම මට මේ ගාණ අහගන්න වෙන්නෙ නෑ. “ අනුහස් සිනා සෙමින් පවසා සෙනුරිගෙන් සමුගත්තේය.

එහෙත් එය සමුගැනීමක්ම නොවිනි.

රූගේ සටහන:

    මගේ රැකියාවේ මම කැමතිම දේ හරියට දවස සැලසුම් කලොත් දවසම සින්දු අහන්න හැකි වීමයි. දවසෙන් බොහෝ වෙලාවක් පාරේ ගතකරන විට කච කචයක් වූ රේඩියෝවද සිනාවක් ගෙන දෙයි. දවල් එකේ සිට හතර දක්වා සිරස රේඩියෝ හි විකාශය වෙන ආදරේ හිත පිරෙන තරම් ගුවන් විදුලි නාට්‍යයේ  තේමා ගීතය ඇහෙන වාරයක් පාසා මගේ හිතේ මැවුන සිතුවමක් ඔයාලා හැමෝම එක්ක බෙදාගන්න හිතුවා. 

ලස්සන සිංහල සින්දු ගොඩක් තිබුනත් ගී සිරිනි වල ඒවා ලියැවෙන්නැත්තෙ මට වඩා ලස්සනට සිංහල සින්දු ගැන ලියන බ්ලොග් සහෘදයො ඉන්න නිසා. ඒත් කාලකෙට කලින් ලියූ මේ වගේම ගෙත්තමක් මෙතනින් බලන්න පුළුවනි.

2012/07/26:
මේ සින්දුවේ වටපිටාව මෙහෙමයි
පද සිත්තම: සමන් එදිරිමුණි
නාද සිත්තම: දුශාන් ජයතිලක
හඬ සිත්තම: දුශාන් ජයතිලක, උරේශා රවිහාරි