ඊයා මේ මොනවද මේ..!!

“අක්කෙ අපි xxxx ශිෂ්‍ය සංගමෙන්. අපේ සාහිත්‍ය උළෙලට පොඩි උදව්වක් කරන්න.“
     සපත්තු කුට්ටමක් ගැනීමේ පරම චේතනාවෙන් නුගේගොඩ හන්දියේ කඩවල රස්තියාදු වෙද්දි ඉස්සරහට ආපු මල්ලි කෙනෙක් පාර හරස් කලා. එයාගෙ අතේ තිබුනෙ පොත් සලකුණු මිටියක්.
“කවද්ද මල්ලි උත්සවේ තියෙන්නෙ? “
අහන ගමන් මම බෑග් එක පීරුවෙ පර්ස් එක හොයාගන්න වගේම අතීත සිද්දියක් මතක්වෙලා ආපු හිනාව වහගන්න.අතේ තිබුන ලොකුම කොලේ මල්ලිට දීලා බුක් මාක් එකක් නොගෙනම මම ආපහු රස්තියාදුව ඇරඹුවෙ අර කියපු සිද්ධියේ මතක සටහන එක්කයි. මේ වගේ පාරට බැහැලා සල්ලි එකතු කරපු නැත්නම් හොස්ටල්වල කාමර ගානෙ ගිහින් බුක්මාක් එකක් හරි පින්තූර පොස්ට් කාඩ් එකක් විකුණුලා සල්ලි හොයපු සුන්දර සරසවි ජීවිතේ මොහොතකට මගේ මතකය ඇදිලා ගියේ නොදැනුවත්වම.

*****

        මේ කතාව අපි විකුණපු හැටි ගැන නෙවි. මිලට ගත්ත හැටි ගැන. 
හැමදාම වගේ හොස්ටල් රස කතා කියන්න; මඩ ගහන්න සූ කියන පුරුදු නමම මම දාගන්නවා කතාවට. මේ සිද්ධිය සිද්ද වුනේ අපි පළවෙනි අවුරුද්දෙ රාමනාදන් නේවාසිකාගාරයේ හිටපු දවස්වල. ඔව් අර “අඩුම තරමේ නිදාගන්නවත් දෙන්න සිද්දිය “ වුනෙත් මේ කාලෙම තමයි. 

         ඒ දවස්වල කාමරේ අපි තුන්දෙනෙක් බෙදාගත්තා. ඉතින් ගොඩක් වෙලාවට අපි දේශනවලට යන එක කන බොන එක වගේම නිදාගන්නෙත් එකම වෙලාවට වගේ. ඒත් අපේ කාමරේ අපි ගොඩක් දේවල් එකට කලත් නිදාගන්න නම් සූ ඉස්සරවෙන එන වලක්වන්න ශක්‍රයට තියා උපකුලපතිතුමාට වත් බෑ. එතුමා මහන්සිවෙලා අපිට කොච්චර අමාරු විභාග කාලසටහන් හැදුවත් සූ නිදා ගන්නෙ රෑ කෑම කාලා ඉවර වුන ගමන්ම සූ නිදාගන්න එක නවත්තන්න ඒ කිසිම දේකට බැරිවුනා කියලත් කියන්න ඕන. මේ තරම් කලින් නිදාගන්න නිසා සූට රෑ කාලේ සිද්දවෙන අපූරු සිදුවීම් මගෑරුනෙ එකක් දෙකක් නෙවි. මේ තරම් කලින් නිදාගන්න එක ගැන අපි කොච්චර ඒවා මේවා කිව්වත් මෙයා ඒවා කනකටවත් ගත්තෙ නෑ. ඒත් කාමරේ හිටිය අපි දෙන්නා ඒ ගැන ලොකුවට ගණන් ගත්තෙ නෑ මේ සිද්ධිය වෙනකම්ම.
      එදාත් සූ නිදාගන්න ගියෙ අටහමාරට විතර. දෙසැම්බර් මාසෙ අන්තිම දවස් නිසා කාමරේ ඉතුරු වෙලා හිටිය අපි දෙන්නා කතා කර කර හිටියෙ සති අන්තෙ නිවාඩුවට ගෙදර යන එක ගැනයි පහුවදාට බාර දෙන්න තිබුනු පැවරුම ගැනයි. එතකොට වෙලාව නමය හමාරට විතර ඇති.
“ටොක්..ටොක්“ කාමරේ දොරට තට්ටුවක්.
“මම දොර අරින්ම්“  
“නංගි අපි xxx  පීඨයෙන්. අපේ පැවරුමකට අපි  රුපියල් දහදාහක්  හොයන්න ඕන. මේ අවුරුදු සුභපැතුම් කාඩ් එකක් අරගෙන අපිට උදව්වක් කරන්න පුළුවන්ද?“
මේ වගේ වෙලාවට කවුරු හරි එයාලගේ මුදල් එකතු කිරීමේ ව්‍යාපෘතියකට එන එක අමුතු දෙයක් නෙවේ. සංගීත ප්‍රසංග, සිනමා උළෙලවල්වලට ටිකට් විකුණනන්ත් මේ වගේ ගොඩක් අය එනවා. අළුත් අවුරුද්දට කාඩ් යවන්න කවුරුත් නොහිටියත් අපි දෙන්නම ඒ කාඩ් වල තිබුන පින්තූර වලට කැමති වුනේ ඒවගේ තිබුන ලස්සන නිසාමයි. ඉතින් අපි දෙන්නා කාඩ් එක ගානෙ අරගෙන කතා වුනේ සූ ටත් ඇහැරවමුද කියලා.
නැත්නම් අපි දෙන්නා විතරක් ලස්සන කාඩ් ගත්තාම ඊළඟ දවසේ එයාටත් කාඩ් එකක් හොයන්න මේ අක්කාව සරසවිය පුරාම පීරලා හොයන්න වෙන බව දන්න නිසා.!
“සූ, ඔයාට නිව් ඉයර් කාඩ් එකක් ගන්න ඕන කිව්වා නේද? නැගිටින්න. නැගිටින්න. “ අපි දෙන්නා එකතු වෙලා සූ නැගිට්ටවන “ඔපරේශන් සූ“ පටන් ගත්තා. ටික වෙලාවක් ගිහාම සූ නැගිටලා ඇඳ උඩ වාඩි වුනෙ නිදිගැට කඩ කඩ. 
“ඇයි ඇයි මොකද?“
“මේ මේ නිව් ඉයර් කාඩ්? ඔයත් ගන්නවද? “ අපි සාම්පල් කාඩ් ටික එයා අතට දුන්නා.
“ඊයා මේ මොනවද මේ?!!“  
කාඩ් ටික බලලා මූණ ඇඹුල් කරගත්ත සූ ආපහු කාඩ් ටික අපි අතට දීලා අනිත් පැත්තට හැරිලා නිදා ගත්තා.
අපි දෙන්නම එතනම ගල් ගැහුනා ලැජ්ජාවට..

3/7/2012: මේ තමා රාමනාදන් ශාලාව..ඇතුලෙ පින්තූරයක් නැති එකට සමාවෙන්න..

මෙච්චර වෙලා අපේ කෝලං බල බලා හිටිය අක්කටත් කර කියාගන්න දෙයක් නැතිවෙන්නැති. මෙච්චර මහන්සිවෙලා විකුණපු සුභ පැතුම් පත්වලට මෙච්චර හොඳ ප්‍රතිචාරයක් නම් කොහෙන්වත් ලැබෙන්න නැතුව ඇති. 

ප/ලි:

මේ කතාව අද විශේෂයෙන්ම ලියන්න හිතුනෙ අවුරුදු තුනක් තිස්සේ එකම කාමරයේ දුක සැප බෙදාගෙන සරසවි ජීවිතේ මතක සටහන් ගොන්නේ  අපූරු මිතුදමක් තිළිණ කල “සූ“ පහුගිය සතියේ දවසක අම්මා කෙනෙක් වුනු ආරංචිය ලැබුන නිසා. සූ ගෙ පවුලට එකතු වුනු අළුත් පැටියාට සුභ පැතුම්.

පින්තූරය : http://hotels.lonelyplanet.com