පුස් තකා 6: It takes a village

“ ළමයි සැර පරුෂ පුද්ගලයෝ නොවෙති. ඔවුන් තමන් දන්නා වැඩිහිටියන් මත යැපෙති. එම වැඩිහිටියෝ එම ළමුන්ගේ යහ පැවැත්මට බලපාන  දහමකුත් එකක් තීරණ ඔවුන් වෙනුවෙන් ගනිති. ජාතියේ බාල පරපුර හැදී වැඩෙන්නේ පවුල් සංකල්පය අගය කරන සමාජයකද නැතද යන්න තීරණය කිරීමේ වගකීම  එවැනි වැඩිහිටියන් ලෙස අප භාරගත යුතුය.” 

        වසර විසිපහකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ ළමුන්ගේ යහ පැවැත්ම තහවුරු කිරීමට ක්‍රියාකාරීව උත්සාහ කල සමාජ සේවිකාවක් විසින් ලියන ලද පොත මා ඇස ගැටුනේ කලින් ලියූ පෝස්ටුවට පසුය. ඇමරිකාවේ ජනප්‍රියතම රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකාව ලෙස ප්‍රකට වූ ඈ අන් කවරකුවත් නොව හිලරි ක්ලින්ටන්ය. හරියටම කියනවා නම් හිලරි රෝඩම් ක්ලින්ටන්ය.
       It takes a Village නමින් ඈ විසින් ලියන ලද පොත ළමා සුභ සාධනය පිළිබඳ වෙනත් මානයක් පාඨකයා වෙත පිළිගන්වයි. පොත පුරා දිවෙන තිත්ත යථාර්ථය වනුයේ ළමුන්ගේ යහ පැවැත්ම සම්පූර්ණයෙන්ම රඳා පවතින්නේ සමාජය මත බවය.
       It takes a village to raise a child යන අප්‍රිකානු පිරුළ එක් තැන් කල හිලරි ඇගේ අත්දැකීම් හා සමාජයේ සත්‍ය උදාහරණ සම සමව ගනිමින් ළමුන් වෙනුවෙන් ඇගේ හඬ අවදි වූ අයුරු එකින් එක විස්තර කරයි.

 “චෙල්සා වික්ටෝරියා ක්ලින්ටන් පළමු වරට මා තුරුළට ගනිද්දි ඈ ගැන දැනුනු ආදරයෙන් හා වගකීමෙන් මා ඉපිල ගියෙමි. මා තුරුලේ ඈ නිදද්දී මට දැනුනු ඒ විස්මිත හැඟීම මා කියවූ එකදු පොතකින් මා අධ්‍යනය කල ළමුන්ගෙන් හෝ උසාවිය ඉදිරිපිට මා විසින් නියෝජනය කල එකදු ළමයකුගෙන් හෝ මට ලැබී තිබුනු අත්දැකීම් හා සමකල නොහැකි විය. ”

ක්ලින්ටන් පවුල

ඈ ඇති දැඩි කල පවුල, ඈ එකතු වූ පවුල හා ඈ විසින් ගොඩ නැගූ පවුල වටා ගෙතී ඇගේ ජීවන අත්දැකීම් වලින් සිත්තම් වූ ඒ පොත මා සසල කල එකම කාලීන සබඳතා (Current Affairs) පොත බව කිව යුතුය. ඈ සහ බිල් ක්ලින්ටන් දරුවන් වෙනුවෙන් ඇවිද ගිය දුර කියවන්නාගේ සිත සසල කරද්දී සමාජයේ දරුවන් වෙනුවෙන් අප සතු යුතුකම් ඉටු කලා දැයි වරදකාරී හැඟීමෙන් සිත දවයි.

“අප ළමුන් ගැන උගන්වන පන්තියකට යා යුතුයැයි මා බිල්ට යෝජනා කලේ මා ගැබ්ගත් දිනවල සිටමය. ඔහු හා පළමු වතාවට පියවරු වන්නට සැරසෙන්නන් නිහඬව පුටුවල වාඩි වී සිටියෝය. සියල්ලන්ගේම අත් ඉදිරිපසින් බැඳගෙන සිටියේ තමන් සිටින්නේ වෙනත් ලොවක යන හැඟීමෙනි. අපේ උපදේශකවරයා මෙසේ ඇසීය. දැන් මෙතන බබාලා නාවලා කරලා නැපි මාරු කරපු කී දෙනෙක් ඉන්නවද? අඩුම ගනනේ පොඩ්ඩෙක්ව වඩාගෙන වත් තියන උන්නැහේලා කවුද? මුනු මුනු ගාමින් අත් එකක් දෙකක් එසැවිනි. ඉන්පසු හෙතෙම මෙසේ ඇසුවේය. පොඩ්ඩෙක්ගේ වගකීම ගැන හිතලා තමුන්ලා කී දෙනෙක්ගේ  හොඳ පණ ගිහින් තියනවද? බකස් ගා එළියට පැන්න සිනහව සමගින් අත් සියල්ලම ඉහලට එසවිනි.”

සමාජයේ ජීවත් වන්නන් ලෙස අපේ වගකීම නැවත නැවතත්  කන් අද්දර නින්නාද දෙන්නට සමත් වූ ඇගේ පොත කියවිය යුතු ලිස්ටුවට එකතු කරගන්නට වටිනේය. හතර වරිගයාටම පිරිනැමෙන පොතේ පිදුම උපුටා දක්වමින් පෝස්ටුව අවසන් කරමි.

“For the family I raised me

the family I joined

and the family we made.”

 

පින්තූරු අනුග්‍රහය:
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/gallery/2010/07/02/GA2010070203262.html
http://books.google.lk/books/about/It_takes_a_village.html?id=_w5JPgAACAAJ&redir_esc=y