“හායි,මම රෝසි...“

      ඒ සරසවියයේ අළුත් වසරේ පළමු දවස. මුලින්ම ගුරුතුමා පැමිණ තමන්ව අඳුන්වා දුන්නා.ඒ එක්කම අපි නොදන්නා අයකු සමඟ මිතුරු වී පෙන්වන්නැයි ඔහු අපි හැමෝටම අභියෝගයක් ඉදිරි පත් කලා. 
     ඔහුගේ අභියෝගය පිළිගන්නට සිතූ මම නැගිට වට පිට බැලුවේ මෙතෙක් නොදැකපු මුහුණක් අඳුනා ගන්නට. එක්වරම සුමුදු අතක් මගේ උරහිසේ වැදුනා. මම හැරී බලන විට දුටුවේ රැලි ගැසුනු වයැසිති ආච්චි කෙනෙක්.ඇගේ වත මිතුරු සිනාවකින් සැරසී තිබුනා. 

“හායි, මම රෝසි.මට දැන් අසූ හතක්. මම ඔයාට හග් එකක් දුන්නට කමක් නැද්ද?“ 

මට එකවරම සිනහා ගියා. 
“ඔව් ඇත්තෙන්ම මොකද බැරි?“ 
 ඇය මා වැළඳගත්තේ ඇගේ මිතුරු සිනාව වැනිම ප්‍රීතියකින්.!! 

“ඔයා මෙච්චර කලින් ඇයි ඉස්කෝලෙට ආවේ? මේ වගේ ලාබාල අහිංසක වයසකදි?“ මම ඇසුවා.  ඇයත් විහිළුවෙන්ම මෙසේ පැවසුවා. 
 “මම ආවේ පොහොසත් කොල්ලෙක් දාගෙන කසාද බැඳලා ළමයි කිහිපදෙනෙක් හදන්න...!!“ 
“ඇත්තට?“ මම බොරු පුදුමයක් පෙන්නුවා. 
  අපි දෙදෙනාගේම සිනහව එළියට පැන්නේ එකවිටමයි. මෙතරම් වයසකදී ඉගෙන ගන්න ඇයට අවැසි ඇයි යන්න නිතරම මට ඇතිවුනු ප්‍රශ්නයක්. 

“මම හැම තිස්සෙම උපාධියක් ගන්න සිහින මැව්වා. දැන් මම ඇත්තටම උපාධියකට ඉගෙන ගන්නවා.“
    ඇය පැවසුවේ ඇගේ සුපුරුදු සිනහව අතරින්. එදා පන්තිය ඉවර වුනාම අපි එකටම කැන්ටිමට ගොස් චොකලට් මිල්ක්ෂේක් බිව්වා. අපි මිතුරන් වෙන්න වැඩි කාලයක් ගියේ නැහැ. 
   ඉතිරි මාස කිහිපයේදිම අපි පන්ති ගියේ එකට. ඇගේ නන්ස්ටොප් කතාවට මම ආකර්ෂනය වුනේ නිතැතින්ම. ඇගේ ජීවිත කාල මැසිමෙන් නැගුනු ජීවන පරිචය මාව පුදුමයට පත්කලා. 
    අවුරුද්දක් පුරා දිවුනු පාඨමාලා කාලය කුල රෝසි සරසවිය පුරා ප්‍රසිද්ධ වුනු එක අරුමයක් නොවේ. ඇයට ලෙහෙසියෙන් මිතුරන් ඇති කරගැනීමේ හැකියාවක් තිබුනා. ඇය ලස්සනට අඳින්නට අශා කලා. ඇගේ මිතුරු මිතුරියන්ගේ ආකර්ෂණයෙන් ඇය බොහෝ සතුටට පත්වුනා. 
     සමාසිකය අවසානයේ අපි රෝසිට ආරාධනා කලා කතාවක් කරන්නට. ඇය එදා අපට කී දේ කවදාවත් අමතක වෙන්නැති වේවි. ඇයව අඳුන්වා දුන්නාට පසු ඇය සෙමෙන් සෙමෙන් වේදිකාව මතට පිය මැන්නා. ඇය සූදානම් වී තිබූ කතාව කරන්නට ඇය පටන් ගන්නවාත් එක්කම ඇගේ සටහන් ටික බිම වැටුනා. මහත් අපහසුතාවයකට පත් වුනු ඇය මයික්‍රෆෝනය ඉදිරියට නැමී මෙසේ පැවසුවා. 
  “මට සමාවෙන්න මම අද ටිකක් කලබලයි. මම මේ දවස්වල බියර් නොබී විස්කි බොන පටන් ගත්තනේ..ඒකයි..කොහොම වුනත් මම පුරුදු වෙච්චි කතාව කියන්න ගියොත් සෑහෙන වෙලාවක් යන නිසා මම දන්න මගේ කතාව කියන්නම්.“
   අපි හැමෝගෙම සිනහව මැද්දෙන් ඇය උගුර පාදා කතාව පටන් ගත්තා. 

 “අපි සෙල්ලම් කරන එක නවත්තන්නේ අපි වයසට ගිය නිසා නෙවි අපි වයසට යන්නේ අපි සෙල්ලම් කරන එක නවත්තන නිසා....“ 
“හැමදාම තරුණව වීම සතුටින් සිටීම සාර්ථක වීම පසුපස ඇත්තේ පොඩි රහසක්. ඔයාලා හැමදාම සිනහා වෙලා ඉන්න. සිනහා වෙන්න පුළුවන් විහිළුවක්, හැමදාම හොයාගන්න. ඒ එක්කම ඔයාලාව ජීවත් කරවන්න පුළුවන් සිහිනයක් තියාගන්න. ඔයාලා ගාව සිහිනයක් නැති වුනු දාට ඔයාලා ජීවත් වුනත් මැරුනා වගේ. අපි අවට ජීවත් වෙන බොහෝ මිනිසුන් ඇත්තටම මැරිලා එයාලා නොදැනුවත්වම.“
“වයසට යාම හා වැඩිහිටියෙක් වීම අතර ලොකු වෙනසක් තියනවා. ඔයාගෙ වසය 19ක් නම් අවුරුද්දක් මොකුත් ප්‍රයෝජනවත් වැඩක් නොකර මුලු කාලෙම ඇඳේ හිටියත් ඔයාගේ වයස අවුරුදු 20ක් වේවි. මට අසූ හතක් වයසෙදි මම මොකුත් නොකර අවුරුද්දක් ඇඳේ හිටියොත් ඊළඟ අවුරුද්දෙදි මට අසූ අටක් වේවි. අපි හැමෝම වයසට යනවා. ඒකට විෂේශ දක්ෂතාවයක් හැකියාවක් ඕන වෙන්නෙ නෑ. 
“ඒත් වැඩිහිටියෙක් වෙනවා කියන්නෙ සෑම වෙනසකදීම සතුටු වෙන්න දියුණු වෙන්න අවස්ථාවක් හොයා ගන්න එක. පසුතැවිල්ලක් නැතිව ජීවත් වෙන එක. වයසක අපි කරපු දේවල් ගැන පසුතැවෙන්නෑ. ඒත් අපි දුක් වෙන්නේ අපිට කරන්න බැරිවුනු දේවල් ගැන. මරණයට බය වෙන්නේ පසුතැවෙන මිනිසුන් පමණයි. “

    ඇය ඇගේ කතාව අවසන් කලේ ජයග්‍රාහීව “THE ROSE“ගීතය ගායනා කිරීමෙන්.ගීයේ පදවැල හොඳින් ඉගෙන ගන්නැයි ඇය අපෙන් ඉල්ලා සිටියා. අවුරුද්ද අවසානයේ ඇය උපාධියක හිමිකාරියක් වුනේ ඇගේ මේ දිදුලන ආකල්පය නිසා. 

    
     උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයෙන් සතියකට පසු ඇය සතුටින් මෙලොව හැරගියා. දෙදහසකට අධික සරසවි සිසුන් පිරිසක් ඇගේ අවමංගල උත්සවයට සහභාගි වී සිටියා. අපි සිහින දකිනා දේ වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන්න කවදාවත් පරක්කු නැති බව උදාහරණයකින්ම පෙන්වූ මේ අරුම පුදුම කාන්තාව වෙනුවෙන් අවසන් ගෞරව පුද කරන්නට ඒ කිසිවෙකුත් පසුබට වුනේ නැහැ. මතක තියා ගන්න. 

වයසට යාම අනිවාර්ය වුනත් වැඩිහිටියෙකු වීම ඔබගේ මනාපයට තෝරාගතහැකි දෙයක්..............

රූ සටහන: 

Amanda McBroom අතින් ලියැවී Bette Midler ගේ මියුරු කටහඬින් ගීතවත් වුනු The Rose (song) පොප් ගීය අපට ආපහු හිතන්න දෙයක් ඉතිරි කල ගීයක්.

 මේ සටහන ලියැවුනේ හැමදාමත් ලස්සන ඊ ලියුම් බෙදාගන්න උදිතාගේ ඊයක් ඇසුරින්. එනිසා පොස්ටුව ඇයට තෑග්ගක් ලෙස..


පසු සටහන-31/03/2013

පැතුම්   March 29, 2013 at 3:37 PM

“අපි සෙල්ලම් කරන එක නවත්තන්නේ අපි වයසට ගිය නිසා නෙවි අපි වයසට යන්නේ අපි සෙල්ලම් කරන එක නවත්තන නිසා....“ මේක නියම කියමනක්.

ඊයේ පොඩි උත්සවයකට සහභාගී වුනා. මහාචාර්ය කාලෝ ෆොන්සේකා මහත්මය කතාවක් කළා. හැමෝම එතුමාගෙන් අහනවලු "මෙච්චර හොඳට සතුටෙන් නිරෝගිව ජීවත් වෙන රහස මොකක්ද කියලා" එතකොට එතුමා හිනා වෙලා කියනවලු "උපන් දා ඉඳන් හුස්ම ගන්න අමතක නොකරපු එකලු හේතුව" කියලා

ඊට පස්සේ වැදගත් කරුණු 5 ක් කිව්වා සතුටෙන් ජීවත් වෙන්න. A,B,C,D,E,

A - Avoid
B - Be
C - Cut down
D - Don't
E - Eat

A - Avoid alcohol
B - Be active
C - Cut down Sugar, Salt, Fats
D - Don't smoke
E - Eat Fruits & Vegetables

ස්තුතියි පැතුම්..

 සිත්තමීගෙන් ලැබුනු තෑග්ග:

ඇතැමෙකුට ආදරය ගංගාවකි

මෘදු පරඬැල් ගිලගන්නා.

ඇතැමෙකුට ආදරය පිහි තලයකි

ආත්මයේ රුධිරය විසිරුවනා.

ඇතැමෙකුට ආදරය කුසගින්නකි

නොනැවතී වේදනා ගෙන දෙනා.

මා දකිනා ආදරයනම් සුවඳැති මලකි,

එහි බීජය ඔබය, ඔබ පමණමය සැමදා.

බිඳී යන්නට බියැති හදවතයි

රඟන්නට පා නොසොල්වන්නේ.

අවදි වන්නට බියැති සිහිනයයි

අවස්ථා මගහරින්නේ.

සිතක සොඳුරු බව නොදන්නායි,

පරිත්‍යාගය නොහඳුනන්නේ,

මියෙන්නට බියැති ආත්මයයි

ජීවතය විඳින සැටි නොදන්නේ.

රාත්‍රියේ හුදෙකලා බව රජයන මොහොතේ

මාවත බොහෝ දුරැති වන සඳ,

ආදරය හිමි වන්නේ

වාසනාවන්තයාටත් ශක්තිවන්තයාටත් පමණකැයි

ඔබට සිතෙනා විට,

සිහිපත් කරගන්න

ශිශිරයේ ඝනැති හිම තලා පතුලේ

සැඟවී ඇති බව

හිරුට පෙම් බැඳි බීජයක් 

වසන්තයේදී රෝස මලක් වී හිනැහෙන.

ස්තුතියි සිත්තමී...