සිනෙ රූ: දඟකාර හාදුව 3

සෙනුක්ගේ දිනපොත

අද විසිපස් වෙනිදා
        මේ දවස්වල ඉස්කෝලෙ ඉන්න ළමයින්ට පිස්සු හැදිලා වගේ. වයසෙ වැරැද්ද! පිස්සුවෙන් වගේ ගෑනු ළමයි පිරිමි ළමයි යාළු වෙනවා කෝලම් කරනවා එක විකාරයි. මේ වයසෙ අය මෙහෙම හැසිරෙනවා කියලා සිග්මන් ෆ්‍රොයිඩ් කියලා තිවුනා එයාගෙ ප්‍රධාන සොයාගැනීම් වලදි. එක එක ජීවින්ගේ පැවැත්ම ගැන ලියවුනු පොත් ටිකක් ආපහු හොයාගෙන කියවන්න ඕන. අපේ පුස්තකාලෙ තියන පොත් ගොඩක් මම දැනටමත් කියවලා තියන නිසා ඒ පොත් ගැන හොයන්න තැනක් බලන්නත් ඕන. මේ ඔක්කොම අටමගල් අද ලියන්න වුනේ පුංචි සිද්ධියක් නිසා.

        අද උදේම මම ඉස්කෝලෙ ගියේ මේ දවස්වල මම කරන්න ඉන්න පරීක්ෂනයක කරණු හොයන්න. පොත් ටික ගන්න ලොකර් එක අරිද්දි  ලාකොළ පාට ලියුම් කවරයක් බිම වැටුනා. මගේ නම ගහලා තිවුන නිසා මම ඒක කියවන්න පටන් ගත්තා.
       මේ එස්එම් එස් ඊමේල් යවන කාලේ කවුද මේ ලියුම් ලියන්නේ. මට එහෙම හිතුන එක අසාධාරණ නෑ. එක “පෙම් හසුනක්“. මෙච්චර කාලෙකට හම්බවුන පළවෙනි එක. පටන් අරන් තිවුනෙ 
“ආදරණිය සෙනුක්..,“
        මේක ලියපු කෙල්ල (පහන්දි කියලා කෙනෙක්)ට නම් බාගෙට පිස්සු වෙන්නොනැ. මෙච්චර ව්‍යාකරණ අකුරු වැරදි කරන්න පුළුවන්ද හයිස්කූල් තුන්වෙනි පන්තියේ ඉන්න කෙනෙකුට. (ඒක ලියුමේ තිබුනා). මට අතට අහුවුනු රතු පෑනෙන් වැරදි ඔක්කොම මාක් කලා. D- එකක් ඇරෙන්න වෙන ග්‍රේඩ් එකක් දෙන්න බෑ.!


අද විසි හය වෙනිදා
       අද විවේකය වෙලාවෙ පුස්තකාලෙ පැත්තෙ යන්න පඩි පෙළ නගින වෙලාවෙ කවුදෝ මහත කෙල්ලෙක් පහන්දී කියලා කෑගහන්න පටන් ගත්තා. එතකොට තමයි මට මතක් වුනේ ඊයේ “පෙම් හසුන“. මම ලොකර් එකට ගිහින් ඒක අරගෙන ඇවිත් පහන්දි කියන්නෙ කවුද කියලා බැලුවෙ. පඩිපෙල උඩ ඉදන් මම කතා කරනවා අනිත් අය සේරටම ඇහුනා. මම කරන්න හිතාගෙන හිටපු වැඩේ ටිකක් විතර අවුල් කියලා හිතුනේ ඒ ගෑනු ලමයා දැක්කාම.
     සුදු, මූණ රවුම් අහිංසක පෙනුමක් ඒ ගෑනු ළමයට තිවුනෙ.හරියට අකුරු ටිකක් ගලපලා මොකුත්  ලියාගන්න බැරි වුනාට හිතේ තියන දේවල්!

“ආ මෙන්න“ මම D- ලියුම දික්කලා. 
“මම හිතුවෙ නෑ ඔයා මට උත්තරයක් දෙයි කියලා. තැන්ක්යූ“ ඒ මූණෙ ඇඳුන හිනාව හරියට පොඩි ළමයෙකුට සීනි බෝලයක් ලැබුනා වගේ. මට හිත යටින් හිනා.
“මම මේක දැන් කියවන්නද?“ ගෑනුළමයා ඇහුවා. ඒ වෙනකොට ඒ නාටකේ බලන්න වටේ පිටේ හිටපු හැමෝම රැස් වෙලා හිටියෙ. ඒ ළමයා ඒක දිගෑරියෙ මල් පෙත්තක් අතගානවා වගේ. මගේ හිනාව පිටට පනින්න ඔන්න මෙන්න තිවුනෙ.
       ලියුම දැක්ක ගමන් ඒ මූණ රතු වුනා. ඇස්දෙක බිමට හැරුනා. පැත්තක හිටිය තව ගෑනු ළමයෙක් ලියුම උදුරලා අරන් හැමෝටම ඇහෙන්න කියෙව්වා.
“ ඔයා සෙනුක් අයියට ලියුමක් ලියලද? කෝ බලන්න.මේක හරියට එක්සෑම් පේපර් එකක්වගේ හරි වැරදි ලකුණු කරලා“
// මම ඔයාට මොනවා කියන්නද කියලා මට තේරෙන්නෑ. වනාන්තරයේ සුරංගනා කුමාරයා කියලා කතා කලොත් හරිද මන්දා//
“තමුසෙලා ඔය  ෙමානවද කරන්නේ?!!“ 
       පැත්තක ඉඳපු හතේ පන්තියේ සචිත මැදට පැන්න. සචිතගෙ මූඩි එක දැක්කාම එනපොට හොඳ නැති බව තේරුන නිසා මට තේරුනා කියන්න ඕන දේ කියන්න වෙලාව හරිබව.

         ඒත් ඒ මූණෙ අසරණ හැඟීම දැක්කාම මගේ සැර ටිකක් බාල වුනා මම හිතන්නෙ.
“මෙහෙම වෙච්ච එක ගැන මට කණගාටුයි. ඒත්...මම මෝඩ ගෑනු ළමයි පෙන්න්න බෑ.“ මම එහෙම කියලා ආපහු යන්න හැරුනා. 
       එතකොටම සචිත රණ්ඩුවක් අල්ලන්න ලෑස්ති වෙලායි හිටියෙ.
“තමුසෙ ඔය කොහෙද යන්නෙ?  කරුණාකරලා සමාව ගන්නවා එයාගෙන්“ සචිතගෙ තරහා පාලනය කරගෙන කිව්වෙ. ඌට මොකටද මෙච්චර තරහ යන්නෙ. මට හිනා ගියා. 
“තමුසෙට මෙච්චර හරියක් වෙලා තියෙද්දි හිනාද? කරුණාකරලා සමාව ගන්නවා පහන්දිගෙන්“
“මොකටද? වැරදි හැදුවටද නැත්තං ඇත්ත පෙන්නලා දුන්නටද?“
“තමුසෙට මේකේ පේන්නෙ වැරදි විතරද? මේ වචන නිකංම නිකං වචන විතරද? තමුසෙට එක ඩිංගක් මේ වචන වල තියන හැඟීම් තේරෙන්නැද්ද?“
මට ආයෙත් හිනා ගියා.
“මේ ජරා සතා ආපහු හිනා වෙනවා. එහෙනම් බලාගන්නවා තමුසෙ“ 
      සචිතගෙ අත එක පාරටම මගේ කන ලඟින් ගියා. මම ආරක්ෂාකාරීව අයින් වුන නිසා හැමෝම හිනා වෙන්න පටන් ගත්තා.
“දැක්කද? දැක්කද? ඇයි තමුසෙ බයද එනවා ගහ ගන්න එනවා එනවා..“ 

“සචිත........!!“ එක පාරටම ඇහුනෙ ප්‍රින්සිපල්ගේ හඬ. 
        මම අද තමා මූට හොඳ පාඩමක් උගන්න්නෙ. හැමදාම හරියට පාසල් වැඩ කරන නිසා ප්‍රින්සිපල් මට කොහොමත් කැමතියි. 
“සචිත..දැම්ම එනවා මගේ ඔෆිස් එකට..හා දැන්ම“ 
“අයියෝ සර් කියන දේ අහන්නකෝ. මොනවත් උනේ නෑනේ“ සචිතගෙ චංඩි පාට් ඉවරයි.
“මම මොකටද තමුසෙ කියන දේවල් අහන්නෙ..ආ සෙනුක් පුතා යන්න මේවා ගණන් ගන්නැතුව ගිහිල්ලා පාඩම් කරන්න. මේ වගේ ළමයි ආශ්‍රය කරන්න එපා.“ ප්‍රින්සිපල් එහෙම කිව්වෙ සචිතව පෙන්නලා. 
        මට ආයෙත් හිනා ගියා. දැන් නම් කට වහගෙන හිටියා ඇති. 
“අර චාට් එක දිහා බලන්න“ ගිය පාර මාසික පරීක්ෂනයේ ප්‍රතිඵල තියන වගුව දිහාට මම අත දික්කලා.
“රතු පාට අරන් තියන අය සීයට හතරයි. උපරිම ප්‍රතිඵල. ඊළඟ තැඹිලි පාටින් පෙන්න 31%  සාමාන්‍යයෙන් අවුරුදු තුනකින් හයිස්කූල් ඩිප්ලෝමා එක පාස් වෙනවා. ඊළඟ කහ පාටින් පෙන්න ලකුණු ගත්ත අය අවුරුදු හතරකින් ඩිප්ලෝමා එක ගනීවි. ඊළඟට කොළ පාටින් පෙන්න අය ඉගෙන ගන්නවට ඉගෙන ගන්න අය , අන්තිමට දම්පාට. ඒ තමුසෙ අයිති වෙන කැටගරි එක. ඒ කියන්නෙ තමුසෙ මුළු පාසලටම ලැජ්ජාවක්. එහෙම තමා විදුහල්පති තුමා කියන්නෙ“ මම කියාගෙන ගියේ සචිතත් පහන්දිත් දිහා බලලා. 

     මේ කතාව මට ඇහුනෙ කලින් දවසෙ පොත් ටික බාර දෙන්න ගුරු කාමරේට ගියපු වෙලාවෙ. 
“මේ මාසෙත් වෙනදා වගේම දක්ෂම ළමයි පනස් දෙනාට පුළුවක් විශේෂ අධ්‍යයන කාමරේ පාවිච්චි කරන්න. ඒත් ඔයාලට මේක නිකම්ම නිකම් අංකයක් විතරයි. මේ චාට් එක ඉස්සරහ ඉඳගෙන උකුළු මුකුළු කර කර ඉන්නවා මිසක් මොළේ පාවිච්චි කරලා වැඩක් කරන්න හිතන්නෑ. මේ විදිහට ගියොත් තව ටික දවසකින් ඔය මොළවල මලකඩ විතරයි ඉතුරු වෙන්නෙ. අවාසනාවට මේ වගේ මොළේ මලකඩ කාපු ගෑනු ළමයි මට පේන්න බෑ.“ 
         මම අන්තිමට මේක කියලා කට්ටියම කට ඇරගෙන බලන් ඉද්දි මම එතනින් ආවා. පහන්දිගේ මූණ රතුවෙලා අඬන්න ඔන්න මෙන්න තිවුනා මට යාන්තමට පෙනුනා. මේ වගේ මෝඩ කෙල්ලන්ට ඔහොම කියලා මදි. ලියුම් ලියලා වැඩේ වල් කලා මදිවට තව එනවා එක එක කොල්ලො ලවා මට ගස්සනත්.!!
         ඉස්කෝලෙ ඇරියා යද්දි ඒ ගෑනුළමයා ඉස්කෝල වටේ දුවනවා දැක්කාම මට ආයෙත් හිනා ගියා. මම කතා කලා සැර වැඩිද මන්දා...


රූගේ සටහන:
අපි හෙටත් සෙනුක්ගේ දිනපොත කියවමු.ඊළඟට මොකද වෙන්නෙ කියලා.කෝ තාමත් කවුරුත් හරියට කතාවෙ නම නම් කිව්වෙ නෑ.
පහන්දිගේ දිනපොතේ පිටු මෙතැනින් කියවන්න.