තරහා ගියාම කෑ ගහන්නේ ඇයි?

සරසවි ජීවිතේ අවුරුදු තුනක්ම රූ හිටියෙ හොස්ටල්වල. පේරාදෙණිය සරසවියෙ නේවාසිකාගාර ජීවිතේ කියන්නෙත් අපූරුම කතන්දර ගොඩක්. මේ නේවාසික ජීවිතේ අපූරු සිදුවීමක් එක්ක අළුත් දෙයක් බෙදාගන්න ලියපු පෝස්ටුවක්

විවිධ නම් වලින් හදුන්වපු නේවාසිකාගාර අතරෙ රූ අවසාන අවුරුදු දෙකම නැවතිලා හිටියෙ පොඩි කඳු ගැටයන් උඩ පිහිටලා තිබුන සංඝමිත්තා ශාලාවෙ. මිත්තා කියල ප්‍රසිද්ධ මේ නේවාසිකාගාරය පේරාදෙණිය සරසවි ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය හොඳින් පිළිඹිඹු කරන, ලොකු මැද මිදුලක් තියන තෙමහල් ගොඩනැගිල්ලක්.

මේ තමා අපි හිටිය මිත්තා නේවාසිකාගාරය

විභාග කාලවලදි අධ්‍යන ශාලාවෙ සංගීත පුටු තරඟය පැවැත්වෙන නිසා අපි ගොඩක් වෙලාවට පාඩම් කලේ අපේ කාමරවලමයි. ඇඳ පෙනි පෙනි පාඩම් කරන කටුක අත්දැකීම අවුරුද්දට කිහිප සැරයක්ම විදින්න වුනා. මේ අතරෙ සිද්ද වුනු රසවත් සිදුවීම් නම් ගොඩයි.

මේ වගේ අපි කාමරේට වෙලා පාඩම් කරන දවසක රූගෙ යාළුවෙක් (අපි එයාට සු කියලා කියමු. ) රෑ මද්දහනේ කාමරෙන් එළියට ආවෙ ඇස් දෙක තෙමාගෙන ඇවිල්ලා ආයෙත් පාඩම් කරන්න හිතාගෙන. දිග කොරිඩෝවක් එක්ක තිබුනු කාමර පේළියෙ අන්තිමට වෙන්න තමයි ලොකු බාත්රූම් එක ළඟ පාත තිබුන කාමර 8ක හිටපු ළමයින්ට පාචිච්චි කරන්න පුළුවන් විදිහට හදලා තිබුනා. එදා ඒ හරිය ටිකක් කළුවර වෙලා තිබුනෙ බාත් රූම් එක ඉස්සරහ බල්බ් එක නිවිලා ගිහින් නිසා.

නිදිමතේ කාමරෙන් එළියට ආව සූට ඉස්සරහට එනවා පේනවා සුදුපාට හිස්වැස්මක් දාගත්ත කළු පාට ඇඳගත්ත රුවක්. හීන් කෙඳිරිලි හඬින් මොනවද කියාගෙන ඒ රූපෙ සූ ඉන්නවා කියලා වගේ වගක් නැතිව ඉස්සරහට එනවා. නිදිමත කොහෙන් ගියාද මතක නැතිවුනු සූ එතනම ගල් ගැහුනා බයටම. සූ දිහා අමුතු විදිහට බලලා ඒ රූපෙ සූ පහු කරලා ගියේ වගේ වගක් නැතිව.නාන කාමරේට යන අදහස අතෑරපු සූ ආපහු කාමරේට ආවෙ දාඩිය පෙරාගෙන. පාඩම් කර කර හිටපු අපි සේරම සූ දිහා බැලුනා.

“හො..හො..හොල්මනක්“ සූ ගොත ගැහුවා.

අපේ ඇඟේ මයිල් කෙලින් වෙලා ගියෙ කාන්තා නේවාසිකාගාරවල තියන හොල්මන් ගැන කතා ගොඩක් ප්‍රසිද්ධ වෙලා තිබුන නිසා. (මේ කතා ගොඩක් දැනං හිටියෙ අපේ පිරිමි යාළුවො නිසා උන් මේවා කොහොම දැනගත්තද කියන එක රූට අදටත් ප්‍රශ්නයක්)

අපි දෙතුන් දෙනෙක් ඒ එක්කම එළියට ආවෙ ඇත්තටම මොකද වෙලා තියෙන්නෙ බලන්න. කාමරේ දොර හිමින් සැරේ අරලා අපි හිමීට ඔළුව එළියට දැම්මෙ හොල්මන අපිට බයවෙලා පැනලා ගියොත් කියලා. ඒ එක්කම අර සුදුපාට රුව එහා පැත්තෙ කොරිඩෝවෙ ඉන්නවා අපිට පේනවා.

“අයියෝ ඔය අර ආට් එකේ පාතිමානෙ. එයා මල් කඩන්නෙ මේ වෙලාවනෙ. මල් කැඩිල්ලෙ හැටියට එයා පොන් එකෙන් කතා කර කර මුළු හොස්ටල් එකේ කොරිඩෝ ඔක්කොම කවර් කරනවා අඩුම ගානෙ පැයක්වත්.“ 
අපිට පිටිපස්සෙන් ඔළුව දාපු යාළුවෙක් කිව්වත් එක්කම අපි හැමොගෙම හිනාව එළියට පැන්නෙ එක සැරේට. සද්දෙට ආපහු හැරිල බලපු පාතිමා ආපසු සුපුරුදු කොරිඩෝ මල් කැඩිල්ල පටන් ගත්තා.
මෙහෙම මුමුණද්දි එහා පැත්තෙ ඉන්න පෙම්වතාට ඇහෙනවද කියලා කල්පනා කර කර අපි ආපහු කාමරේට ආවා.

මේ කතාව මතක් වුනේ රූගෙ ආසම කතුවරයගෙ බ්ලොග් අඩවියෙ තිබුන මේ කතන්දරෙ දැකලා.

“තරහ ගියාම ඇයි මිනිස්සු කොච්චර ළඟ හිටියත් අනිත් එක්කෙනාට කෑ ගහන්නෙ?“  ගුරුතුමා තමන්ගෙ ගෝලයින්ගෙන් ඇහුවා.
“තමන්ගෙ හැඟීම් පිට කරන්න.ඒකෙන් සැනසීමක් ලැබෙනවනෙ“ එක ගෝලයෙක් පිළිතුරු දුන්නා.
“එයාට සාමාන්‍ය විදිහට කතා කරලා ඒක කරන්න පුළුවන්නෙ.“ ගුරුතුමා ආපසු ඇහුවා.
“ගෝලයො කොච්චර උත්සාහ කලත් ගුරුතුමාට සෑහීමකට පත් වෙන්න පුළුවන් පිළිතුරක් හම්බ වුනේ නැති නිසා“  ගුරුතුමාම උත්තරේ කිව්වා.

“තවත් කෙනෙක් ඒක්ක තරහා වුනාම වෛර කරන්න 

වුනාම එයාලගෙ හදවත් ඈත් වෙනවා.

භෞතිකව කොච්චර ළඟින් හිටියත් 

හදවතට ඇහෙන්න එයාලට හයියෙන් කෑ ගහන්න වෙනවා.

ඒ වගේම තමා බලන්න 

ආදරය කරන දෙන්නෙක් කොච්චර හිමින්ද කතා කරන්නෙ කියලා.

 ඒ එයාලගෙ හදවත් ගොඩක් ළංවෙලා නිසා. 

කෙඳිරීමක් මිමිණිමක් වුනත් හොඳට ඇහෙනවා.“

ප/ලි: හොස්ටල්වල පාඩම් කරන හැටි දැනගන්න මේ ලිපියට යන්න.